Ściany zewnętrzne w trzech wariantach

Ściany zewnętrzne w trzech wariantach

Konstrukcja, zapewniająca budynkowi trwałość, stabilność i ciepło. Każda z jej warstw pełni odmienną funkcję. Przedstawiamy ścianę zewnętrzną, a właściwie jej trzy różne wersje.

Do wyboru mamy trzy technologie wznoszenia przegród zewnętrznych, z których każda szczyci się listą zalet, ale też mniej lub bardziej istotnych mankamentów. Za ścianą jednowarstwową z pewnością przemawiają prosta konstrukcja i szybkość budowy. Dobrą izolacyjność akustyczną i termiczną oraz korzystny mikroklimat w domu zapewnią systemy trzywarstwowe, zaś ściany dwuwarstwowe łączą zalety obu wymienionych wcześniej konstrukcji.

Na szerokiej podstawie

Najszybsza i najbardziej ekonomiczna jest technologia ścian jednowarstwowych, w których warstwa nośna pełni jednocześnie funkcję izolacji. Przegrody wznoszone według tej metody wykonane są z jednorodnego materiału i mają zazwyczaj grubość od 36 do 50 cm. Ściany tego typu buduje się z wytrzymałych materiałów o wysokich parametrach cieplnych, gdyż spełniają one zarówno funkcje ochronne, jak i konstrukcyjne. Na rynku dostępna jest szeroka gama produktów, jednak zwykle stawia się je z betonu komórkowego, ceramiki poryzowanej oraz keramzytobetonu. Współczynnik przenikania ciepła przegród jednowarstwowych, zgodnie z wytycznymi prawa budowlanego, powinien być niższy niż 0,5 W/m²K. Aby nie dopuścić do powstania mostków termicznych, należy szczególnie zadbać o precyzyjne wykończenie nadproży, wieńców, filarów czy też słupków ścian kolankowych. Murowanie ścian jednowarstwowych wymaga dokładności i ostrożności. Nie można dopuścić do mechanicznego uszkodzenia poszczególnych elementów, trzeba też pamiętać o przygotowaniu szerszych ścian fundamentowych.

Ciepłe połączenia

Materiały, z których można wznosić ściany, różnią się takimi parametrami, jak współczynnik przenikania ciepła, ciężar czy dokładność wymiarowa. Dla ułatwienia prac elementy montażowe są wyposażone w wyprofilowane krawędzie, uchwyty, wpusty i wypusty. Najczęściej inwestorzy decydują się na wykorzystanie bloczków z betonu komórkowego, pustaków z ceramiki i keramzytobetonu lub elementów keramzytobetonowych, wypełnionych materiałem izolacyjnym. Poszczególne systemy zawierają też nieodłączne elementy uzupełniające, przeznaczone do obróbki otworów drzwiowych i okiennych, elementy osłonowe, przysłaniające docieplenie wieńców lub nadproży, nadproża prefabrykowane, łączniki balkonowe i kształtki wieńcowe. Warto z nich korzystać, gdyż pozwalają one zmniejszyć ryzyko powstawania błędów i ułatwiają prace wykonawcom. W zależności od użytego materiału, ściany muruje się na dwa sposoby. W przypadku betonu komórkowego, który ma dużą dokładność wymiarową, bloczki łączy się na cienkie spoiny z zaprawy klejowej lub zapraw piankowych. Natomiast pustaki ceramiczne i keramzytobetonowe murowane są na tradycyjne grube spoiny z zaprawy ciepłochronnej. O izolacyjność cieplną ścian jednowarstwowych warto dbać również na etapie ich wykończenia, na przykład stosując ciepłochronne zaprawy tynkowe z perlitem, które poprawiają izolacyjność ścian nawet o 10%. Nie stosuje się natomiast tynków cienkowarstwowych, które nie są w stanie znosić naprężeń i pod wpływem zmian temperatury mogą pękać. Tynki akrylowe również nie są wskazane ze względu na to, że hamują przepływ pary wodnej, a paroprzepuszczalność to jedna z najbardziej istotnych kwestii w przypadku ścian. Pochłaniając nadmiar wilgoci, akumulując ją i oddając częściowo na zewnątrz sprawiają, że w pomieszczeniach panuje przyjemny i zdrowy mikroklimat.

Pustaki, bloki, bloczki…

Przegrody jednowarstwowe możemy stawiać z pustaków poryzowanych, zwanych ceramiką budowlaną. Tradycyjną technologię wypalania nieco zmodernizowano, w efekcie czego w strukturze cegły powstaje sieć porów. Dzięki temu procesowi zmniejszyła się gęstość materiału i znacznie poprawiła się jego izolacyjność cieplna. Z ceramiki poryzowanej można zatem stawiać ściany, których izolacyjność cieplna dorównuje ścianom warstwowym. Pustaki oferowane są zazwyczaj w postaci dużych bloków, dostosowanych wymiarowo do najczęstszych grubości ścian. Lekki, paroprzepuszczalny, łatwy w obróbce i ciepły jest również beton komórkowy, dostępny w postaci bloczków o różnej gęstości objętościowej: 350, 400, 500, 600 i 700 kg/m³. Im wyższa jest klasa betonu komórkowego, tym jest on cięższy, co odpowiednio zmniejsza izolacyjność termiczną ściany. Materiał ten sprawdza się na terenach powodziowych. Mimo wysokiej nasiąkliwości, dochodzącej nawet do 45%, szybko schnie. Keramzytobeton natomiast to specyficzny rodzaj betonu komórkowego o właściwościach bardziej zbliżonych do ceramiki poryzowanej, z którą łączą go podobna wytrzymałość, mrozoodporność i nasiąkliwość. Ponadto jest paroprzepuszczalny i charakteryzuje się dobrą izolacyjnością cieplną.

Autor: Anna Lewczuk

Opublikowano

w

przez

Tagi:

Komentarze

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *